اینجا کلانتریه !

این قدر گیجم که موبایلم رو تو تاکسی جا می ذارم و این قدر زنگ می زنم تا بالاخره جواب می ده . می گه می تونه موبایلم رو بیاره، اما باید کرایه ش رو بدم. ازش تشکر می کنم و جلوی کلانتری سر کوچمون باهاش قرار می ذارم.
ساعت یک ربع به 10 شبه . فکر می کنم خیلی آی کیو به خرج دادم که جلوی کلانتری قرار گذاشتم . اما گذشت زمان نشون می ده که اون قدر ها هم باهوش نیستم. تاکسی تا ده و نیم لفتش می ده . کلی ماشین جلوی پام نگه می داره و هر کسی یه جوری سر صحبت رو باز می کنه. بعضی ها هم اون طرف خیابون یا چند قدم پایین تر 5 -6 دقیقه منتظر می مونن. یه موتوری نگه می داره و می گه بیا بالا . داد می زنم : احمق اینجا کلانتریه. موتوری می ره.
اعصابم حسابی خورد شده. بالاخره سرباز وظیفه بیرون می یاد و با لحن بدی می پرسه :‌منتظر کسی هستین ؟
با غیظ جواب می دم :‌آره .
به جای اینکه حال این مزاحما رو بگیره به من گیر داده . سرباز وظیفهه سیگارش رو از دکه ای که کمی اون طرف تر قرار داره می خره و بر می گرده. بالاخره بعد از کلی انتظار سرو کله تاکسی پیدا می شه و موبایلم رو می یاره.
یادم می افته این کلانتری همون جاییه که تابستون سرباز وظیفه ای که نگهبان دم درش بود، از اون طرف خیابون داد زد : چه دختر خوشگلی و وقتی رفتم تو کلانتری تا ازش شکایت کنم . افسرش بهم خندید و اون یکی سرباز وظیفه هم طرف رفیقش رو گرفت و گفت : با شما نبود.
اون روز غیر از من و اون دوتا سرباز هیچ کس تو اون خیابون نبود.
هنوز هم با وجود تمام متلک هایی که از مامور ها شنیده ام ، با وجود کمک هایی که بهم نکرده ان ،با وجود گیرهای بی خودی که بهم داده ان، با وجود خشونت هایی که تو تجمعات ازشون دیده ام و با وجود چهار روزی که بازداشتم کرده ان، همیشه ازشون آدرس می پرسم و همیشه کنار ایستگاهها شون قرار می ذارم .